Voor de blogpagina van Groen en Doen doe ik verslag van mijn activiteiten in het kader van de subsidievoucher die ik mocht ontvangen. Onderstaand mijn laatste blogje.

Afgelopen zaterdag was alweer de laatste lesdag van de opleiding Imkeren op biodynamische grondslag. Jammer dat het voorbij is, er valt nog zoveel te leren en te bespreken. Het imkeren uitgaande van ‘het wezen van de bij’ past in elk geval zeer bij me. De principes en het maatschappelijk geëngageerd zijn van de biodynamische landbouw intrigeren me en de effecten die er mee bereikt worden vind ik vaak indrukwekkend. De uitleg vanuit de antroposofie kan ik niet in alle gevallen volgen of rijmen en soms krijg ik er zelfs behoorlijk jeuk van. Daar valt dus nog flink op te kauwen…. Ik heb in elk geval de landelijke bd-imkerdag van volgend jaar maart vast dikgedrukt in de agenda gezet. Allerhande vragen van cursisten passeerden deze dag de revue; van het belang van dracht, tot de praktijk van het inwinteren en het al dan niet gebruiken van chemische middelen tegen varroa en andere ziekten en of daar geen natuurlijke alternatieven voor zijn. Zou het bijvoorbeeld niet mogelijk kunnen zijn de bijen te ondersteunen met kruidenpreparaten zoals ook gebeurt met andere dieren, bodem en planten? In elk geval staat vast dat het ondersteunen van de immes met goede en zuivere dracht van cruciaal belang is. Elke imker zou eigenlijk een lokale drachtkalender moeten maken zodat je kunt zien wanneer en waar de bijen hun stuifmeel en nectar halen. Maar vooral ook: wanneer de ‘gaten vallen’ tussen de verschillende hoofddrachten en hoe je die op kunt vangen door het aanplanten en zaaien van bloemen en bloeiende struiken en bomen. Dracht, dracht en nog eens dracht, het kan niet vaak genoeg gezegd worden. Maar dan wel van zuivere kwaliteit, dus zonder pesticiden. Ook kwamen de dilemma’s van het ‘anders imkeren dan regulier gebruikelijk is’ aan de orde. Ik kies er bijvoorbeeld voor om niet tegen varroa te behandelen. Het (preventief) gebruik van chemische middelen bij mijn bijen past mij niet, heb ik gemerkt. Ik denk dat wanneer we de bijen maar blijven behandelen we ze nooit de kans zullen geven om weerbaar te worden. Dit kan betekenen dat je ook volken zult verliezen, maar hier geldt tegelijkertijd dat elke imker wel eens een volk verliest. Bovendien lijkt ook steeds duidelijker te worden dat nooit-behandelde volken geen structureel hoger sterftecijfer laten zien dan regulier behandelde volken. Ik merk dat de keuze om niet te behandelen, evenals de keuze voor natuurraat, het niet knippen van koninginnen, het verwelkomen van darren in het volk en de voor mij vanzelfsprekendheid van het laten zwermen, vaak moeten worden uitgelegd, of liever gezegd verdedigd. Het grijpen naar chemische middelen en het op allerlei wijze ingrijpen in het wezen van het bijenvolk is echt nog steeds gemeengoed. Het lijkt bijna een keuze te worden tussen imkeren uit angst en controle en imkeren uit hoop en vertrouwen in de uiteindelijke weerbaarheid van de bij, waarbij de imker niet stuurt maar ondersteunt. Dat vraagt om moed en om loslaten. Wat dat betreft is imkeren een perfecte spiegel van het leven…..

Dit blogje is ook verschenen op de site van Groen en Doen.