Vanuit mijn werk als kindercoach wil ik me graag meer gaan inzetten voor de vele getraumatiseerde vluchtelingenkinderen die inmiddels in Nederland zijn terechtgekomen. Oorlog, het verlies van dierbaren, het moeten verlaten van je thuisbasis, een vaak dramatische reis naar veiligheid om vervolgens je weg te zoeken in een samenleving die geheel vreemd, laten zo hun sporen na.
Ik zou graag een (bescheiden) programma willen opzetten om een aantal van deze kinderen te helpen om letterlijk te aarden en te wortelen in onze samenleving. In en met de natuur.
In het kader daarvan heb ik vorig jaar een voucher aangevraagd en gekregen bij Groen en Doen om een aantal trainingen te volgen die te maken hebben met kinderen, rouw en verliesverwerking, en met het inzetten van de natuur bij levensvragen. Al eerder volgde ik een training in een hospice in Duitsland die specifiek gericht was op rouwbegeleiding van kinderen in de natuur. Daar werd duidelijk hoe sterk het effect kan zijn van het met aandacht en intentie, gezamenlijk of alleen, uitvoeren van eenvoudige handelingen en rituelen in de natuur. Hoe scheppingskracht kan helpen helen, juist in situaties van verlies. Geïnspireerd door deze prachtige ervaring wilde ik me graag verder verdiepen in deze materie.
De eerste training vond de afgelopen twee dagen plaats bij De Kindercoaches. Zij hadden Manu Keirse, expert in verliesverwerking, gevraagd een workshop te geven over kinderen en verliesverwerking. “Kinderen helpen bij verlies, rouw en verdriet’.
Het bleek een indrukwekkende en waardevolle ervaring. Keirse spreekt vanuit een oprechte belangstelling en liefde voor mensen, vanuit kennis én vanuit een jarenlange praktijkervaring als rouwbegeleider.
Heel vaak kwamen de woorden ‘vertel eens’ en ‘luisteren met aandacht’ terug. Want hoewel verlies universeel is, is ieders verwerking van verlies uniek. Heeft een eigen ‘vingerafdruk’. En in de manier waarop we onze samenleving, zorg, onderwijs etc. hebben georganiseerd is er verdomd weinig ruimte en aandacht voor dat eigene. Voor mensen om verlies op hun eigen tijd, in eigen tempo en op eigen wijze te verwerken. Bedenk je goed, aldus Keirse, niets ‘moet’ in rouwverwerking. Immers, de dood is al dwingend genoeg…. En dat geldt ook voor de vele andere vormen van verlies.
Keirse biedt volop stof tot reflectie en volop inspiratie om je verder te willen verdiepen. Ik hoop kinderen te kunnen helpen juist uiting te geven aan ‘dat eigene’, aan hun individuele invulling van het verwerken van hun verlies en verdriet. Zodat zij gesterkt weer uit dat proces tevoorschijn komen en ‘anders kunnen leren vasthouden’.
‘Verlies verwerken is niet loslaten, maar anders leren vasthouden’ – Manu Keirse
